Skarbnica wiedzy studentów

katyusha

Hej,
jeśli ktoś potrzebuje lub w najbliższej przyszłości będzie potrzebował opracowanych pytań ze specjalizacji FIB to proponuję zebrać wszystkie chętne osoby i opracować po jednym lub kilka zagadnień, dzięki czemu zyskamy na czasie. Ktoś chętny?

Olka1988

1. Omów deficyt budżetowy, dług publiczny i źródła ich finansowania:
Deficyt budżetowy to ujemna różnica między kwotą zaplanowanych wydatków, a kwotą zaplanowanych dochodów budżetowych. Różnica dodatnia nazywana jest nadwyżką budżetowa.
Przepisy prawa finansów publicznych wskazują źródła finansowania deficytu budżetowego. Deficyt budżetowy, gdy chodzi o budżet państwa, może być pokryty tylko i wyłącznie ze źródeł przychodów wskazanych przez ustawę w sposób enumeratywny, co oznacza że tylko te źródła przychodów mogą być przeznaczone na finansowanie deficytu budżetowego. Ustawa posługuje się zamkniętym katalogiem źródeł finansowania deficytu budżetowego:
1. z emisji (sprzedaży) Skarbowych Papierów Wartościowych na rynek krajowy i zagraniczny,
2. z kredytów zaciągniętych w bankach krajowych i zagranicznych,
3. z pożyczek,
4. z prywatyzacji majątku Skarbu Państwa,
5. z nadwyżki budżetu (państwa z lat ubiegłych).
Dług publiczny (albo zgodnie z definicją ustawową „państwowy dług publiczny”) – obejmuje nominalne zadłużenie podmiotów sektora finansów publicznych, ustalone po wyeliminowaniu przepływów finansowych pomiędzy podmiotami należącymi do tego sektora (skonsolidowane zadłużenie brutto), zaciągnięte z następujących tytułów:
1. papiery wartościowe opiewające wyłącznie na świadczenia pieniężne (poza papierami udziałowymi),
2. pożyczki (w tym papiery wartościowe, których zbywalność jest ograniczona),
3. kredyty,
4. przyjęte depozyty,
5. zobowiązania wymagalne (tzn. zobowiązania, których termin płatności minął, a które nie zostały przedawnione lub umorzone).

2. Podaj zasady podatkowe w teorii i praktyce:
Zasady podatkowe Adama Smitha (przyjazność systemu podatkowego):
 Równość opodatkowania - zasada ta może być rozpatrywana na dwa podstawowe sposoby. Część ludzi postrzega równość opodatkowania jako pobranie od każdego podatnika takiego samego odsetka osiąganych przez niego dochodów (podatek liniowy), natomiast część ludzi, kierując się teorią użyteczności krańcowej kolejnych jednostek dochodu, twierdzi, iż sprawiedliwe opodatkowania to opodatkowanie progresywne. Adam Smith podczas opisu tej zasady opowiadał się za podatkiem liniowym.
 Pewność opodatkowania - ta zasada jest zasadą, której Adam Smith przypisał szczególną wagę. To, czy jednostka jest pewna tego ile podatku będzie musiała zapłacić często przesądza o przejrzystości i pewności systemu podatkowego, a więc i o postrzeganiu pod niektórymi względami konkretnego kraju.
 Dogodność opodatkowania - opisując tą zasadę Adam Smith podkreślił, że jest ona istotna zarówno z punktu widzenia podatnika jak i poborcy podatkowego. W przypadku, gdy sposób pobierania podatków zostanie ustalony w sposób dla podatnika dogodny, podatnik będzie miał większą łatwość w płaceniu podatków w pełnej kwocie na czas. Z drugiej strony poborcy podatkowemu zależy na tym aby na czas otrzymać wpływy podatkowe, a temu przecież sprzyjają dogodne warunki płatności.
 Taniość opodatkowania - zasada ta mówi o stosunku kwoty jaką społeczeństwo wpłaca do budżetu jako podatki do kwoty jaką otrzymuje z powrotem w postaci wydatków publicznych. Im te dwie kwoty są bliższe siebie, tym system podatkowy jest bardziej efektywny. Jeśli kwoty te znacząco się od siebie różnią, mamy do czynienia z wysokimi kosztami administracyjnymi, które nie służą dobrze systemowi podatkowemu.
Teoretyczne zasady podatkowe – postulaty doktryny, na podstawie których tworzony jest racjonalny system podatkowy i poszczególne podatki:
 minimalizacji jednostkowego ciężaru podatkowego (POWSZECHNOŚCI) – przedmiotem opodatkowania powinny być możliwie wszystkie stany faktyczne lub prawne, z którymi wiąże się powstanie obowiązku podatkowego
 jednokrotności opodatkowania – dany przedmiot opodatkowania powinien rodzić tylko jedno zobowiązanie podatkowe (zasada podmiotowej równomierności rozłożenia ciężaru podatkowego i eliminowania kumulacji podmiotowej i przedmiotowej zobowiązań podatkowych) realizacja poprzez zwolnienia podatkowe
 zasada jednokrotności przywileju podatkowego – dany stan faktyczny lub prawny powinien rodzić co najwyżej jedną ulgę lub przywilej podatkowy, niedopuszczenie do powstawania enklaw podatkowych (utrata dochodów budżetowych + łamanie zasady konkurencji + nieracjonalne decyzje podatników).

3. Scharakteryzuj cele i instrumenty polityki pieniężnej banku centralnego:
Polityka pieniężna (inaczej polityka monetarna) – systematyczne działania mające na celu zapewnienie stabilności cen. Politykę pieniężną państwa prowadzi bank centralny lub inna instytucja rządowa upoważniona do realizacji tej funkcji. Oddziałuje ona na poziom podaży pieniądza oraz na kursy walutowe.
• Politykę restrykcyjną (twardą), której celem jest zmniejszanie podaży pieniądza poprzez sprzedaż papierów wartościowych na otwartym rynku, podwyższanie stóp procentowych, zmiany poziomu rezerw obowiązkowych – jest to polityka antyinflacyjna.
• Politykę ekspansywną (miękką), której celem jest zwiększanie podaży pieniądza poprzez zakup papierów wartościowych na otwartym rynku, obniżanie stóp procentowych, obniżanie poziomu rezerw obowiązkowych.
Podstawowe instrumenty polityki pieniężnej:
Instrumenty polityki pieniężnej to instrumenty jakimi posługują się banki centralne w celu kontroli podaży pieniądza i krótkoterminowej stopy procentowej.
Podzielić je można na:
• instrumenty pośrednie – oddziałują na płynność bankową, czyli podaż i koszt kredytów. Banki centralne czynią to za pomocą trzech klasycznych instrumentów, do których należą:
o polityka dyskontowa – zmiana oficjalnej stopy redyskontowej;
o operacje otwartego rynku – sprzedaż lub skup papierów wartościowych z rynku;
o kontrola rezerw obowiązkowych – regulacja poziomu rezerw obligatoryjnie gromadzonych przez banki;
• instrumenty typu administracyjnego – związane z bezpośrednią kontrolą banku centralnego nad systemem bankowym – np. racjonowanie kredytów.
Ponadto banki centralne oddziaływać mogą przez perswazję (ang. moral suasion) – przekazywanie wszelkich uwag i sugestii w stronę polityki banków komercyjnych. Polega to zazwyczaj na ustnym formułowaniu przez bank centralny i rząd nieformalnych zaleceń w celu wymuszenia określonych działań.

4. Omów istotę, funkcje i rodzaje kredytu bankowego:
Kredyt bankowy – umowa zawarta w formie pisemnej pomiędzy bankiem, a kredytobiorcą. Bank zobowiązuje się udostępnić określoną kwotę na określony cel oraz czas a kredytobiorca zobowiązuje się wykorzystać kredyt zgodnie z jego przeznaczeniem oraz zwrócić pobraną kwotę wraz z należnym bankowi wynagrodzeniem w postaci prowizji i odsetek. Na podstawie tej definicji kredyt postrzegany jest jako specyficzny rodzaj stosunków zobowiązaniowych, którego wyróżniającymi cechami są: zwrotność, terminowość i oprocentowanie.
Funkcje kredytu:
• emisyjna – wprowadzenie pieniądza do obiegu, polega na wprowadzeniu do cyrkulacji pieniądza poprzez kredytowy mechanizm emisji pieniądza. Funkcję tę realizuje każdy kredyt bankowy, gdyż każde udzielenie kredytu wprowadza do cyrkulacji nowy pieniądz, a każda spłata kredytu prowadzi do wycofania pieniądza z obiegu
• dochodowa – tworzenie korzyści ekonomicznych i finansowych dzięki powiększeniu skali produkcji, zwiększeniu siły nabywczej firmy
• rozdzielcza – kredyt wpływa na wzrost dochodu w danym regionie, branży oraz zwiększa popyt w określonym segmencie rynku
• interwencyjna – kredyt jest wykorzystywany jako instrument polityki ekonomicznej
• element rynku kapitałowego
Podział kredytów bankowych:
• kredyt gospodarczy (dla przedsiębiorstw):
o kredyt obrotowy:
 kredyt w rachunku bieżącym;
 kredyt rewolwingowy (Podczas trwania umowy kredytowej każde spłacenie całości lub części wziętego wcześniej kredytu niesie za sobą odnowienie wolnego limitu kredytu o spłaconą kwotę, umożliwiając kredytobiorcy wielokrotne wykorzystania limitu, ale tylko do czasu całkowitego wygaśnięcia zawartej umowy.)
 kredyt w rachunku kredytowym:
 kredyt docelowy przeznaczony na określoną w umowie operację
 kredyt na pokrycie bieżących zobowiązań udzielony jako pomoc finansowa w przypadku braku środków pieniężnych na pokrycie zobowiązań z okresem kredytowania krótszym niż 30 dni
 linia kredytowa odnawialna i nieodnawialna
 kredyt sezonowy udzielany jest firmom związanym z sezonowością
 kredyt wekslowy dyskontowy i akceptacyjny
o kredyt inwestycyjny udzielony na sfinansowanie inwestycji – długoterminowy
• kredyt dla osób fizycznych:
o kredyt mieszkaniowy
o kredyt samochodowy
o kredyt konsumpcyjny

5. Scharakteryzuj ryzyko bankowe i jego rodzaje:
Ryzyko bankowe: prawdopodobieństwo poniesienia straty w wyniku prowadzonej działalności bankowej.
Klasyfikacja ryzyka wg obszaru oddziaływania:
 ryzyko w banku jako całości
 ryzyko w konkretnych obszarach oddziaływania
 ryzyko w działalności operacyjnej
Klasyfikacja ryzyka wg znaczenia dla funkcjonowania banku:
 ryzyko płynności
 ryzyko kredytowe
 ryzyko rynkowe
Klasyfikacja ryzyka wg podmiotów determinujących ryzyko:
 ryzyko wyznaczone przez rynek
 ryzyko spowodowane przez klienta
Klasyfikacja ryzyka wg przedmiotu oddziaływania:
 ryzyko kredytowe
 ryzyko gwarancji
 ryzyko akredytywy
 ryzyko kursu walutowego
 ryzyko stopy procentowej
 ryzyko papierów wartościowych
Klasyfikacja ryzyka wg horyzontu czasowego zarządzania:
 ryzyko operacyjne
 ryzyko strategiczne
Klasyfikacja ryzyka wg skutków wywołanych przez ryzyko:
 ryzyko utraty płynności
 ryzyko nie osiągnięcia zaplanowanego wyniku
 ryzyko założonego wzrostu działalności
 ryzyko standingu
 ryzyko finansowe
Klasyfikacja ryzyka wg ujęcia księgowego:
 ryzyko płynności
 ryzyko wyniku bilansowego
 ryzyko wyniku pozabilansowego

6. Omów prawne formy zabezpieczenia zwrotności kredytu:
Zabezpieczenie kredytowe:
 powinno zapewnić odzyskanie zaangażowanej sumy kredytowej wraz z odsetkami i prowizjami.
 powinno mieć charakter wspierający
 nie może być traktowane jako substytut zdolności kredytowej klienta.
 Zakres i rodzaj zabezpieczenia kredytu powinny być adekwatne do skali ryzyka, tzn. celu, okresu kredytowania oraz ogólnej kondycji ekonomiczno-finansowej klienta
Rodzaje zabezpieczeń
 Osobiste – odpowiedzialność kredytobiorcy lub osoby trzeciej całym majątkiem
 Majątkowe – odpowiedzialność kredytobiorcy lub osoby trzeciej tylko do wysokości określonego składnika majątkowego

Zabezpieczenia osobiste
 Weksel własny in blanco
 Gwarancja bankowa
 Przystąpienie do długu kredytowego
 Pełnomocnictwo
 Cesja wierzytelności
 Ubezpieczenie kredytu
 Poręczenie
Zabezpieczenia majątkowe (rzeczowe)
 Hipoteka
 Przewłaszczenie na zabezpieczenie
 Blokada środków na rachunkach bankowych
 Zastaw:
 na zasadach ogólnych
 zastaw rejestrowy
 zastaw na prawach
 zastaw ustawowy

7. Scharakteryzuj venture capital jako źródło finansowania przedsiębiorstwa:
Venture capital – własne źródło finansowania pochodzące z zewnątrz, kapitał wysokiego ryzyka.
Venture Capital – termin oznaczający inwestycje na niepublicznym rynku kapitałowym znajdujących się we wczesnych fazach rozwoju. Jest to forma finansowania innowacyjnych, a przez to obarczonych ryzykiem, projektów inwestycyjnych. Celem inwestowania venture capital jest zysk wynikający z wartości przedsiębiorstwa, a nie z samej działalności produkcyjnej bądź usługowej. Przybiera ona specyficzną formę. Polega ona na zasileniu kapitałowym powstającej spółki poprzez objęcie akcji lub udziałów. Działania te powodują że kapitał do firmy nie jest wprowadzany w formie kredytu ale w formie właścicielskiej. Inwestor oferujący finansowanie typu venture capital staje się współwłaścicielem spółki, którą finansuje. Forma i ilość akcji bądź udziałów, jaką otrzyma dostawca kapitału, wynika z wcześniejszych ustaleń pomiędzy nim a właścicielami, lub pomysłodawcami nowego rozwiązania. Inwestor przedsięwzięcia podejmuje takie same ryzyko jak pozostali udziałowcy przedsięwzięcia. W przypadku powodzenia przedsięwzięcia, razem z założycielami czy pomysłodawcami uczestniczy w jego sukcesie. Występuje pomoc menadżerska, jaką otrzymuje przedsiębiorca od inwestora, który na bieżąco uczestniczy w działaniach na rzecz rozwoju przedsięwzięcia i w praktyce staje się on partnerem przedsiębiorcy. Współpracę reguluje umowa inwestycyjna, zawierająca postanowienia dotyczące wzajemnych praw i obowiązków stron. Zakres ingerencji w działalność spółki jest większy niż w przypadku większości typów inwestycji i polegają na wzajemnym zaufaniu stron.
Inwestycje venture capital cechują się większym prawdopodobieństwem niepowodzenia niż pokrewne inwestycje private equity, ponieważ są to inwestycje w spółki będące na wczesnych etapach rozwoju bądź dopiero rozpoczynające działalność na rynku. Ryzyko niepowodzenia wzrasta wraz z wcześniejszą fazą wzrostu przedsiębiorstwa. Wprowadzenie do spółki inwestora finansowego budzi wśród wielu przedsiębiorców poważne obawy.

8. Scharakteryzuj pojęcie, funkcje i rodzaje leasingu:
Leasing – wykorzystanie dóbr majątkowych, które mogą być nabyte przez podmiot po ustalonym terminie w drodze wykupu (przekazanie przez leasingodawcę leasingobiorcy rzeczy do korzystania za ustaloną w umowie opłatą i na uzgodnionych warunkach), jest umownym stosunkiem cywilnoprawnym.
W ramach leasingu jedna ze stron umowy (finansujący, leasingodawca) przekazuje drugiej stronie (korzystającemu, leasingobiorcy) prawo do korzystania z określonej rzeczy na pewien uzgodniony w umowie leasingu okres, w zamian za ustalone ratalne opłaty (raty leasingowe).Nazwa leasing pochodzi od angielskiego słowa to lease oznaczającego tyle, co nająć, wydzierżawić. Korzyści płynące z leasingu dla leasingobiorcy:
• niewielkie zaangażowanie własnego kapitału,
• optymalizacja obciążeń podatkowych (tarcza podatkowa),
• możliwość rozliczenia podatku VAT.
Rodzaje leasingu:
Biorąc pod uwagę liczbę stron biorących udział w transakcji leasingowej wyróżnia się:
• leasing bezpośredni (gdy producent zawiera umowę bezpośrednio z użytkownikiem),
• leasing pośredni (w transakcji uczestniczą więcej niż dwie strony, tzn. między producentem, a użytkownikiem występuje wyspecjalizowane przedsiębiorstwo leasingowe).
Za użytkowanie obiektu leasingobiorca płaci w określonych terminach raty leasingowe składające się z dwóch części: składnika kapitałowego odzwierciedlającego wartość użytkowanego obiektu przypadającego na okres leasingu i składnika odsetkowego, stanowiącego wynagrodzenie dla leasingodawcy.
Leasing operacyjny (usługowy) – polega na czasowym przekazaniu w użytkowanie dobra inwestycyjnego. Czas ten jest z reguły krótszy niż okres normatywnego zużycia leasingowanej rzeczy. Raty leasingowe stanowią dla leasingobiorcy koszt uzyskania przychodów, a przedmiot leasingu nie podlega u niego amortyzacji. W umowie leasingu operacyjnego leasingobiorca może mieć zagwarantowane prawo zakupu przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy, za określoną z góry wartość końcową powiększoną o podatek od towarów i usług (VAT).
Leasing finansowy (kapitałowy) – polega na oddaniu rzeczy w użytkowanie, w zamian za raty leasingowe. Przedmiot leasingu jest własnością Finansującego, amortyzuje go leasingobiorca, natomiast przeniesienie tytułu własności może być zagwarantowane w umowie. Firma zwiększa więc wartość swojego majątku, nie ponosząc dodatkowych kosztów po zakończeniu umowy, a zwiększona forma amortyzacji pozwala regulować jej koszty i dochody. Leasing finansowy, podobnie jak operacyjny, charakteryzuje się tym, iż zawiera klauzulę opcji na sprzedaż przedmiotu leasingu po zakończeniu okresu umowy. Oznacza to iż Korzystający ma prawo wykupu (przeniesienia własności) rzeczy oddanej mu w leasing. Leasing finansowy jest więc zbliżony do kredytu lub pożyczki. Przedmiotem "pożyczki" jest tu środek trwały, a nie gotówka.
Rata leasingowa w leasingu finansowym podzielona jest na część kapitałową i odsetkową. Część odsetkowa stanowi koszt uzyskania przychodu u Korzystającego, a część kapitałowa traktowana jest jak kapitał przy operacji kredytowej – obniża zysk po opodatkowaniu u leasingobiorcy. Leasing finansowy dla celów podatku VAT rozliczany jest tak jak leasing operacyjny. W przypadku leasingu finansowego podatek VAT od rat leasingowych jest płatny z góry za cały okres trwania umowy leasingu (zazwyczaj w ciągu 7 dni po odbiorze przedmiotu leasingu), inaczej niż w leasingu operacyjnym gdzie podatek VAT jest płatny z każdą ratą leasingową.
Leasing zwrotny – występuje, gdy firma posiada liczne środki trwałe, nie posiada jednak gotówki, której potrzebuje; może wtedy oddać część majątku trwałego firmie leasingowej w zamian za gotówkę i wziąć te środki w leasing; dzięki takiemu zabiegowi firma ma jednorazowy zastrzyk gotówki.
Leasing konsumencki – zwany też prywatnym - przeznaczony dla osób nieprowadzących działalności gospodarczej. Produkt ten jest wciąż mało znany na rynku polskim i stanowi zaledwie 2% rynku w Polsce.

9. Omów krótkoterminowe papiery dłużne i ich znaczenie w finansowaniu firmy:
Krótkoterminowe papiery dłużne przedsiębiorstw (KPDP) są instrumentami finansowymi rynku pieniężnego o terminie zapadalności (można również mówić o terminie wykupu KPDP przez emitenta ) do 1 roku. Przykłady: weksle, bony komercyjne, obligacje krótkoterminowe.
KPDP emitowane na podstawie Prawa wekslowego, nazywane są wekslami (przemysłowymi, komercyjnymi, krótkoterminowymi, obrotowo-inwestycyjnymi itd.). Bonami określa się KPDP, dla których podstawą prawną jest Kodeks cywilny (Art. 9216 i n. k.c.), natomiast KPDP konstruowane w oparciu o ustawę o obligacjach nazywa się obligacjami krótkoterminowymi. Funkcjonują również inne nazwy, jak: krótkoterminowe instrumenty dłużne, papiery komercyjne, papiery dłużne przedsiębiorstw czy dłużne papiery wartościowe.
KPDP mogą pełnić kilka funkcji: pożyczkową, lokacyjną, płatniczą, obiegową i gwarancyjną. Najczęściej zwraca się uwagę na dwie pierwsze, bowiem stanowią one o istocie KPDP i funkcje te najczęściej są realizowane przez polskie KPDP. Funkcja pożyczkowa polega na pozyskiwaniu przez emitenta środków finansowych na rynku pieniężnym w drodze emisji przedmiotowych papierów dłużnych, natomiast funkcja lokacyjna (inwestycyjna) jest realizowana przez nabywców, czyli inwestorów KPDP.
Ze względu na emitenta papiery dłużne dzielimy na:
– krótkoterminowe papiery dłużne skarbowe, których emitentem jest Skarb Państwa.
– krótkoterminowe papiery dłużne poza-skarbowe. Tu emitentami są podmioty posiadające dostateczną wiarygodność finansową.

10. Omów efekt dźwigni finansowej:
Efekt dźwigni finansowej – podniesienie rentowności kapitału własnego (efektywności wykorzystania kapitału własnego).
Pozytywny efekt dźwigni finansowej występuje, gdy wzrost zadłużenia podnosi rentowność kapitałów własnych.
Negatywny efekt dźwigni finansowej – wzrost zadłużenia obniża rentowność kapitałów własnych.
Uzyskanie dodatniego efektu dźwigni finansowej, wyrażającego się podniesieniem rentowności kapitału własnego przedsiębiorstwa, uzależnione jest od spełnienia dwóch podstawowych warunków:
• dodatni efekt wystąpi jedynie wówczas, gdy rentowność całego kapitału przedsiębiorstwa (obliczona jako relacja zysku przed spłatą odsetek i opodatkowaniem do kapitału ogółem) będzie wyższa od stopy oprocentowania kapitału obcego ((EBIT / kapitał ogółem ) * 100%) > ik W przeciwnym razie zysk wypracowany przez obcą część kapitału będzie niższy od należnych odsetek, które pochłoną dodatkowo część zysku wypracowanego przez kapitał własny, obniżając jego rentowność.
• Zachowanie właściwej struktury kapitału. Zbyt wysoki udział kapitału obcego w kapitale firmy może bowiem spowodować wzrost kosztów tego kapitału.
• Zysk operacyjny w przedsiębiorstwie jest wyższy od granicznego poziomu zysku (EBITx).

11. Omów rolę kapitału pracującego w zarządzaniu płynnością przedsiębiorstwa
Kapitał obrotowy traktowany jest przez przedsiębiorstwo jako kapitał pracujący. Kapitał obrotowy to nadwyżka aktywów bieżących podmiotu nad jego zobowiązaniami w danym momencie czasu. Wzrost kapitału obrotowego świadczy o umacnianiu się pozycji finansowej przedsiębiorstwa.
Kapitał pracujący może występować jako:
• dodatni kapitał obrotowy
• zerowy kapitał obrotowy
• ujemny kapitał obrotowy
Skuteczne zarządzanie kapitałem obrotowym polega na:
 Optymalizacji wielkości i struktury aktywów bieżących z punktu widzenia minimalizacji kosztów utrzymania tych aktywów,
 Odpowiednim ukształtowaniu struktury źródeł jego finansowania, co z kolei prowadzi do minimalizowania kosztów finansowych,
 Utrzymaniu stałej płynności finansowej,
 Ustanowieniu administracyjnych oraz optymalizacyjnych podstaw zarządzania kapitałem obrotowym w ramach przyjętych ustaleń.
Znaczenie kapitału obrotowego:
Wielkość tego kapitału, a w szczególności jego wzrost w wielkościach bezwzględnych i względnych, świadczy o umacnianiu się pozycji finansowej przedsiębiorstwa.
Kapitał pracujący niezbędny jest w przedsiębiorstwie celem ograniczenia ryzyka wynikającego z finansowania środków obrotowych. Zbyt wysoki kapitał pracujący świadczy jednak o występowaniu nadmiernych aktywów obrotowych.
Zapotrzebowanie na kapitał obrotowy zależy od długości cyklu operacyjnego oraz od szybkości krążenia środków obrotowych. Wyższy kapitał obrotowy może występować w tych podmiotach, które nie mogą szybko zaciągać kredytów krótkoterminowych.
Firmy muszą utrzymywać odpowiedni poziom kapitału obrotowego netto aby zapewnić właściwe relacje między tempem wzrostu firmy, jej sprzedaży a poziomem majątku obrotowego. Na przykład wzrost sprzedaży powoduje konieczność utrzymywania wyższego poziomu zapasów a to z kolei określa zapotrzebowanie na środki niezbędne do ich finansowania.
Odpowiedni poziom kapitału obrotowego netto pozwala uniknąć:
• wysokich kosztów pozyskania kapitału na finansowanie bieżącej działalności przedsiębiorstwa,
• strat wynikających z konieczności szybkiej sprzedaży majątku (nawet poniżej ich wartości) w celu pozyskania kapitału na bieżącą działalność firmy.

12. Omów metody wyceny wartości przedsiębiorstwa
Wartość przedsiębiorstwa, w klasycznym ujęciu, w którym punktem wyjścia jest zrozumienie przedsiębiorstwa jako zespołu składników materialnych i niematerialnych, zorganizowanych funkcjonalnie w celu realizacji zadań gospodarczych, jest ona sumą wartości tych składników pomniejszoną o zobowiązania.
Wycena wartości przedsiębiorstwa to określenie, ile jest warte dane przedsiębiorstwo. Nie jest to jednak jednoznaczne z określeniem ceny sprzedaży firmy, gdyż ta może zależeć od wielu innych czynników takich jak pilność zakupu/sprzedaży podmiotu czy zdolności negocjacyjne jednej ze stron. Wartość przedsiębiorstwa może również się różnić w zależności od zastosowanej metody wyceny.
Rozróżnia się cztery metody wyceny przedsiębiorstwa:
- majątkowe - wartość przedsiębiorstwa wyznaczana jest na podstawie posiadanego przez firmę majątku, istnieje kilka odmian metod majątkowych,
- dochodowe - metoda ta opiera się na założeniu, że wartość przedsiębiorstwa zależy od wygenerowanych w przyszłości dochodów i polega na dyskontowaniu przyszłych prognozowanych przepływów pieniężnych do wartości bieżącej,
- porównawcze - inaczej zwane wskaźnikowymi lub mnożnikowymi, istotą tej metody jest porównanie wycenianej firmy z podobnymi podmiotami, które już zostały wycenione przez rynek,
- mieszane - metoda ta jest połączeniem podejścia dochodowego i majątkowego wyceny przedsiębiorstwa i opiera się na założeniu, że wartość firmy nie powinna być określana tylko na podstawie posiadanego majątku, ale również na podstawie zdolności do generowania dochodów.
Metody wyceny wartości przedsiębiorstwa:
 Metody majątkowe
o Metoda wartości księgowej (aktywów netto)
o Metoda wartości odtworzeniowej
o Metoda skorygowanych aktywów netto (skorygowana wartość księgowa)
o Metoda wartości likwidacyjnej (wartości upłynnienia)
 Metody dochodowe
o Metoda zdyskontowanych dywidend
o Metoda zdyskontowanych przepływów pieniężnych
o Metoda zdyskontowanych zysków
 Metody mieszane
o Metoda szwajcarska
o Metoda niemiecka
o Metoda nadwyżki zysków
o Metoda stuttgarcka
o Metoda anglosaksońska
o Inne metody mieszane
 Metody porównawcze (rynkowe, multiplikacyjne)
o Metody mnożnikowe
o Metoda transakcji porównywalnych

13. Omów mechanizm rynku finansowego i jego strukturę:
Rynek finansowy to rynek, na którym dokonuje się transakcji instrumentów finansowych. Dzięki rynkom finansowym mogą się zmieniać strony charakteru określający dany instrument finansowy.
Jeśli kontrakt finansowy wiąże dwie strony: kredytobiorcę Y i kredytodawcę X to strona X sprzedaje go podmiotowi Z a podmiot Z wchodzi w zależność finansową ze stroną y, stając się kredytodawcą. Dzięki temu, że na rynku finansowym zawierane są transakcje kupna-sprzedaży na tym rynku ustala się cenę tych instrumentów finansowych. W przypadku sprawnie działających rynków ta cena odzwierciedla wartość instrumentów finansowych. Znaczenie rynku finansowego wiąże się z transferem pieniądza od podmiotów, które mają jego nadmiar i chcą go zainwestować do podmiotów, które tego pieniądza mają niedobór i chcą sfinansować pewne przedsięwzięcie. Ma to duże znaczenie gdyż pozwala na efektywną alokację kapitałów.
Schemat ten przedstawia przepływy pieniężne występujące w większości krajów rozwiniętych. Kapitałodawcy to osoby zgłaszające podaż (rząd, firma, gospodarstwa domowe). Podmioty te dostarczają kapitał dwoma kanałami:
* przez inwestycje w instytucjach finansowych np. depozyty bankowe,
* bezpośrednie na rynku finansowym poprzez zakup instrumentów finansowych na tym rynku np. bony pieniężne NBP czy obligacji rządowych, komunalnych, przedsiębiorstw czy też akcji.
Kapitałobiorcy - zgłaszają popyt na kapitał potrzebny do sfinansowania swoich przedsięwzięć inwestycyjnych lub konsumpcyjnych. Tu podmioty są te same: rząd, firma, gospodarstwa domowe.
Kapitałobiorcy otrzymują kapitał z:
* instytucji finansowych (kredyty w banku)
* bezpośrednio wchodząc na rynki finansowe np. emitując obligacje lub akcje.
Instrumenty finansowe są pośrednikami między kapitałodawcami i kapitałobiorcami. Pierwszy kanał przepływu kapitału to inwestycje bezpośrednie na rynku finansowym, których dokonują instytucje finansowe. Wykorzystują one kapitał dostarczany przez kapitałodawców.
Z punktu widzenia waluty rynki finansowe dzielimy na:
1. Rynek instrumentów denominowanych w walucie krajowej,
2. Rynek walutowy in. dewizowy.
Od końca 1980r. do 2001r. rozwijały się tzw. eurorynki.
Eurorynki to rynki na których przedmiot transakcji stanowią instrumenty finansowe wyrażone w innych walutach niż waluta państwa na terytorium, którego ma miejsce transakcja.
Eurorynek dzielimy na:
1. Pieniężny - jest to rynek transakcji walutowych in. rynek eurowalutowy dokonywany poza miejscem pochodzenia danej waluty.
2. Kapitałowy - to rynek euro obligacji, rynek na którym obraca się obligacjami denominowanymi w walucie innego państwa.
Ze względu na stany transakcji rynki finansowe dzielimy na:
1. Hurtowe - duże transakcje pomiędzy instytucjami finansowymi oraz między nimi i przedsiębiorstwem;
2. Detaliczne - małe transakcje dokonywane przez instytucje finansowe.
Poza tym współcześnie wyodrębnił się rynek instrumentów pochodnych (derywatów). Są to instrumenty pozabilansowe, przede wszystkim krótkoterminowe i należałoby je zaliczać do rynku pieniężnego.

14. Scharakteryzuj instrumenty pochodne i ich rodzaje:
Pochodnymi instrumentami finansowymi są transakcje, których wykonanie może następować w inny sposób niż klasyczny, tj. dostawa/odbiór przedmiotu transakcji. Za pochodne uważane są instrumenty, których cena zależy bezpośrednio od ceny instrumentu bazowego.
Instrumenty pochodne, zwane również derywatami, można określić jako kontrakty, których wartość zależy od
innego instrumentu, na który pochodny instrument został wystawiony.
Instrument podstawowy może mieć postać:
–Instrumentu finansowego,
–Towaru i surowców energetycznych.
Instrument pochodny jest zatem swoistym papierem wartościowym, którego wartość uzależniona jest od ceny innego składnika, np. zboża, ropy naftowej, wartości danej grupy aktywów, wskaźnika ekonomicznego lub wskaźnika gospodarczego.
Pochodne instrumenty finansowe można zestawiać w różne grupy uwzględniając:
–Rodzaj transakcji,
–Rodzaj instrumentu pierwotnego,
–Sposób organizacji handlu nimi.

Klasyfikacja instrumentów pochodnych wg rodzaju transakcji:
 Kontrakt forward – rodzaj umowy, w której jedna strona zobowiązuje się do zakupu aktywów określonych w kontrakcie, po ustalonej cenie w danym momencie w przyszłości, zaś druga strona zobowiązuje się do ich sprzedaży.
 Kontrakt futures – kontrakt zakupu lub sprzedaży wystandaryzowanej ilości aktywów z dostawą w przyszłości, po cenie ustalonej podczas publicznej licytacji na giełdzie, z zachowaniem terminów i warunków obowiązujących na rynku, na którym handel terminowy jest prowadzony.
 Opcja – umowa między nabywcą a sprzedawcą, dająca nabywcy prawo do kupna lub sprzedaży instrumentu bazowego przed lub w ustalonym dniu w przyszłości, po określonej cenie w zamian za opłatę.
 Swap – forma kontraktu, w którym strony zamieniają przyszłe płatności, jakich mają dokonać na rzecz instytucji finansowych.
 Pochodne lub kombinacje wyżej wymienionych instrumentów – różne rodzaju połączenia podstawowych instrumentów pochodnych, np. warranty, opcje na kontrakty futures, i inne.
Klasyfikacja instrumentów pochodnych wg rodzaju instrumentu bazowego:
Wyodrębnia się instrumenty finansowe oparte na:
 Stopach procentowych – stanowiących podstawę oprocentowania kredytów, głównie LIBOR, EURIBOR i WIBOR, ale również stopach procentowych uzależnionych od obligacji skarbowych czy bonów skarbowych;
 Cenach akcji – notowanych na giełdach światowych i giełdzie krajowej,
 Indeksach cen akcji – ich wartość określana jest na podstawie zmiany cen akcji spółek notowanych na giełdzie; obrazują one rentowność inwestowania w określony portfel akcji;
 Walutach najbardziej rozwiniętych krajów świata; najczęściej są to następujące waluty: dolar amerykański, euro, dolar kanadyjski, funt sterling, dolar australijski, jen, frank szwajcarski;
 Fizycznych towarach – czyli dobrach fizycznych posiadających wartość użytkową oraz różne fizyczne właściwości, jak waga, wymiary przestrzenne itp.;
 Nietypowych instrumentach pierwotnych – np. prognozach pogody, klęski żywiołowej, ewentualności niespłacenia pożyczki przez dłużnika.
Klasyfikacja instrumentów pochodnych wg organizacji handlu:
 giełdowe – notowane na giełdzie, czyli miejscu, gdzie regularnie, w określonym miejscu i czasie, zgodnie z określonymi normami i zasadami zawierane są transakcje kupna – sprzedaży;
 pozagiełdowe – charakteryzujące się tym, że nie ma ustalonego miejsca transakcji i odbywają się one między stronami najczęściej za pośrednictwem środków elektronicznych i telekomunikacyjnych.

15. Scharakteryzuj rynek kapitałowy w Polsce
Rynek kapitałowy – segment rynku finansowego, na którym dokonywane są emisje średnio- i długoterminowych instrumentów finansowych takich jak akcje i obligacje, przeznaczone na finansowanie inwestycji. Zwyczajowo (ale też w przepisach prawnych wielu krajów), cezurą czasową oddzielającą rynek pieniężny od kapitałowego jest termin zapadalności instrumentu finansowego wynoszący jeden rok. Rynek kapitałowy jest to rynek kapitałów średnio i długoterminowych. Przedmiotem obrotu jest tutaj kapitał o terminie zwrotu przekraczającym jeden rok.
Podstawowe funkcje rynku kapitałowego:
• pozyskiwanie kapitału przez emitentów;
• uzyskiwanie dochodów przez inwestorów, którzy udostępniają kapitał emitentom (np. dywidendy);
• efektywna alokacja środków w gospodarce;
• właściwa wycena instrumentów finansowych (papierów wartościowych).
Polski rynek kapitałowy powstał w 1991. Tworzenie rynku kapitałowego od podstaw było jednym z elementów pozytywnie na niego wpływających, gdyż dało możliwość powstania rynku opartego na najlepszych wzorcach. Powoduje to, iż przyjęte na polskim rynku rozwiązania należą do najlepszych na świecie i pod względem organizacyjno-technicznym czasem przewyższają rynki rozwinięte. System nadzoru nad rynkiem oparty został o rozwiązania amerykańskie i dyrektywy Unii Europejskiej, system obrotu zaś - o doświadczenia francuskie (obrót dokonuje się w sposób zdematerializowany i elektroniczny, co zapobiega nie tylko kradzieżom i fałszerstwom, ale obniża koszty emisji i obrotu).
Filarami działania polskiego rynku kapitałowego są: równy dostęp do informacji, dematerializacja obrotu oraz jego centralizacja.
Wielkość rynku kapitałowego charakteryzuje przede wszystkim wartość kapitalizacji, czyli wartość spółek notowanych na rynku, wartość obrotów oraz liczba notowanych podmiotów.
Podstawowe instytucje rynku kapitałowego:
1. Komisja Papierów Wartościowych i Giełd (KPWiG)
2. Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie SA (GPW)
3. Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych SA (KDPW)
4. Centralna Tabela Ofert SA (CeTO)

katyusha